Ile jesteś w stanie poświęcić, by ocalić czyjąś duszę?
Siedemnaście lat. Jedna tragedia. Jedna decyzja, która na zawsze zmienia wszystko.
Nadia nie żyje. Popełniła samobójstwo, pozostawiając Lelę z poczuciem pustki, winy i niewypowiedzianego żalu. Nikt nie potrafi odpowiedzieć na pytanie „dlaczego?”, a jeszcze mniej osób próbuje zrozumieć, co dzieje się z duszą osoby, która odbiera sobie życie.
Ale Lela Santos nie zamierza tylko opłakiwać przyjaciółki. Gdy rytuał pożegnania wymyka się spod kontroli, dziewczyna niespodziewanie trafia do zaświatów. Za sobą zostawia ziemskie życie. Przed sobą widzi Bramę – ogromną, stalową konstrukcję oddzielającą świat światła od miasta spowitego w ciemności.
To Piekło – miejsce dla tych, którzy zrezygnowali z życia. Dla zagubionych. Dla potępionych.
Nikt rozsądny nie wchodzi tam z własnej woli. Ale Lela nie kieruje się rozsądkiem. Kieruje się przyjaźnią. I rozpaczliwym pragnieniem ocalenia Nadii.
Brama Samobójców i miasto, z którego nie ma powrotu
Piekło w tej historii nie jest ogniem i siarką. To miasto – ciemne, klaustrofobiczne, pełne zniszczenia i milczącej obecności czegoś złowrogiego. Dusze, które tu trafiają, powoli zatracają się w rozpaczy. A te, które ulegną ciemności, stają się czymś więcej niż tylko widmem – stają się zdeprawowanymi, pozbawionymi człowieczeństwa istotami.
W tym świecie nadzieja jest śmiesznością. Wiara – słabością. A dobroć? Tylko bilet w jedną stronę ku zgubie.
Ale Lela nie jest zwykłą duszą. Nie przyszła tu, by się poddać. Przyszła, by walczyć.
Miłość, która przekracza granicę śmierci
W „Sanktuarium” siłą napędową fabuły nie jest zemsta, ambicja ani przeznaczenie. To miłość do przyjaciółki, która pcha Lelę do najbardziej niebezpiecznego miejsca we wszechświecie. I to właśnie ta bezwarunkowa lojalność staje się jej największą siłą… i największym ryzykiem.
Po drugiej stronie bramy czyhają nie tylko duchy przeszłości, ale i istoty, które pragną rozpaczy. Lela szybko przekonuje się, że nie jest w stanie przetrwać sama. Na jej drodze pojawia się Malachi – tajemniczy, niebezpiecznie przystojny strażnik, który zna zasady Piekła lepiej niż ktokolwiek inny.
Ale nawet Malachi może nie być w stanie powstrzymać sił, które budzą się w mieście, gdy Lela zaczyna szukać Nadii.
Fantasy, które porusza głębiej niż większość
„Sanktuarium” to nie tylko powieść o wędrówce przez zaświaty. To również historia o traumie, poczuciu winy, miłości, samotności i nadziei w najbardziej beznadziejnych okolicznościach. Autorka z niezwykłą empatią buduje portret dziewczyny, która doświadczyła zbyt wiele, ale mimo to znajduje w sobie siłę, by nieść światło tam, gdzie panuje ciemność.
Świat za Bramą Samobójców to metafora wewnętrznej walki – depresji, żalu i emocjonalnych blizn. Ale Lela to bohaterka, która się nie poddaje. To postać dla czytelników szukających w literaturze zarówno przygody, jak i głębokiego, psychologicznego przekazu.
Dla kogo jest ta książka?
„Sanktuarium” to doskonała propozycja dla czytelniczek i czytelników, którzy kochają emocjonalne, mroczne fantasy osadzone w zaświatach. Jeśli poruszyły Cię książki takie jak Miasto Kości, Dotyk Julii, Dwór cierni i róż, ale jednocześnie szukasz czegoś bardziej osobistego, z głębszym przekazem – ta historia z pewnością Cię poruszy.
To opowieść dla tych, którzy wierzą, że nawet w najmroczniejszych zakamarkach istnieje cień światła. Dla tych, którzy nie boją się stawiać trudnych pytań – o życie, śmierć i wszystko pomiędzy.
Przejmująca, mroczna i piękna
„Sanktuarium” nie opowiada o bohaterstwie dla chwały. To historia dziewczyny, która rzuca wyzwanie losowi nie po to, by zwyciężyć – ale po to, by nie zostawić nikogo za sobą. Bo czasem prawdziwe zwycięstwo to akt miłości. Nawet jeśli oznacza przegraną.
Dokładamy wszelkich starań, aby informacje zawarte w opisie były rzetelne i aktualne, jednak mają one charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej. Nie ponosimy odpowiedzialności za ewentualne błędy lub zmiany w specyfikacji.
