Wybór pism czołowego działacza politycznego i publicysty związanego ze środowiskami demokratycznymi i niepodległościowymi, odgrywającego dużą rolę w dyskusjach politycznych i ideowych w przededniu powstania styczniowego oraz w sporach toczących się po upadku insurekcji, w których zasłynął zwłaszcza jako nieprzejednany polemista i krytyk krakowskich 'stańczyków’.
Wyboru dokonał, opracował, wstępem i przypisami opatrzył Krzysztof Karol Daszyk.
Stefan Buszczyński (1821-1892) – Stefan Buszczyński studia ukończył w Kijowie. W młodości związany był ze środowiskami radykalnymi i spiskowymi, z czasem przeszedł na pozycje bardziej zachowawcze, nie wierząc w powodzenie ruchu zbrojnego, czemu dał wyraz w ogłoszonej w 1862 r. w Paryżu broszurze „Cierpliwość czy rewolucja”. Niemniej po wybuchu powstania styczniowego zaangażował się w prace powstańcze na Ukrainie. Po powstaniu przez kilka lat przebywał na emigracji. Pod koniec lat 60. przeniósł się do Krakowa. Starał się o docenturę Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale jego kandydatura została zablokowana przez środowiska konserwatywne (zwłaszcza Józefa Szujskiego). Niepowodzenie skłoniło go do ponownego upuszczania kraju (mieszkał w Dreźnie i Grazu), do którego wrócił pod koniec życia. Buszczyński był autorem m.in.: „Podole, Wołyń i Ukraina. Prawa korony polskiej do tych krajów” (1862), „La decadence de l’Europe” (1867; głośne dzieło, którego czytelnikami byli m.in. Napoleon III i Wiktor Hugo), „Ameryka i Europa. Studium historyczne i finansowe z krytycznym na sprawy społeczne poglądem” (1876), „Rany Europy. Statystyczne fakta etnograficznemi i historycznemi notami objaśnione” (pierwodruk po niemiecku jako „Die Wunden Europa’s”, 1875).
