Mój wiek

?Pamiętnik mówiony? Aleksandra Wata to żywy, meandryczny zapis wspomnień, które stanowią niezwykle cenne świadectwo historii Rzeczypospolitej oraz rodzimej kultury ubiegłego stulecia. Urodzony w 1900 roku pisarz obserwował rewolucję rosyjską i odzyskanie przez Polskę niepodległości, przeżył dwie wojny światowe, był więźniem politycznym i emigrantem, ponadto czynnie współtworzył życie literackie.
Jak zanotował w przedmowie do ?Mojego wieku? Czesław Miłosz, ?na całej ziemi nie było poza Watem ani jednego człowieka, który by tak właśnie doświadczył stulecia jak on i tak jak on to odczuwał. Nie chodziło bynajmniej o okrucieństwo losu czy historii, bo liczba bardziej dotkliwie dotkniętych niż on była olbrzymia. Nie, chodziło o pewien pokrój umysłu, o pewną kulturę właściwą jednemu obszarowi geograficznemu i jednej społecznej warstwie?.
W rozmowie z Czesławem Miłoszem Wat kreśli portrety pisarzy i artystów, działaczy politycznych i społecznych, a także współwięźniów. Prowadzi rozważania na temat filozofii, religii, literatury, procesów historycznych i społecznych oraz języka sowieckiej propagandy. ?Mój wiek? należy do wielkich dzieł minionego stulecia.
O autorze
Aleksander Wat (1900?1967) ? poeta, prozaik. Urodził się w Warszawie jako Aleksander Chwat. Debiutem twórcy był surrealistyczno-dadaistycznych poemat ?JA z jednej strony i JA z drugiej strony mojego mopsożelaznego piecyka? (1919). Jeden ze współtwórców polskiego futuryzmu. Redaktor czasopism ?Nowa Sztuka?, ?Almanach Nowej Sztuki? oraz ?Miesięcznik Literacki?. W latach 1946?1948 redaktor naczelny Państwowego Instytutu Wydawniczego. Zajmował się także działalnością polityczną, wydawniczą oraz translatorską. Jego najważniejsze dzieła to m.in. tomy ?Wiersze? (1957), ?Ciemne świecidło? (1968) i ?Dziennik bez samogłosek? (1986). Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Lwowa, gdzie współpracował z pismem ?Czerwony Sztandar?. Zmarł 29 lipca 1967 roku w Antony pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.