Wiedźmin. Szpony i kły

No tak. Trzydzieści lat. Wiedźmin do wynajęcia za trzy tysiące orenów. Gdy pojawił się w Wyzimie, w karczmie „Pod Lisem”, nie był młodzieniaszkiem. Pobielałe włosy, szrama na twarzy i ten charakterystyczny, paskudny uśmiech.
Zaczął od górnego C: trzech oprychów, potem strzyga i kolejne stwory – ludzkie bądź nieludzkie – niegodne żyć w świecie, który został nam dany.
A potem Biały Wilk poszedł własną drogą. Ciernistą, tak bym to ujął, ale cóż, każdy uczy się na błędach. Gdzieś w oddali łypie do mnie znacząco Hollywood, ale na razie cieszmy się tym, co wyłowiła z wiedźmińskiego konkursu „Nowa Fantastyka” i superNOWA: jedenaście opowieści zainspirowanych losami Geralta oraz jego przyjaciółek i kamratów.
Czytałem je z uwagą, nie ingerując. Są wśród uczestników konkursu na „trzydziestkę” wiedźmina ludzie bardzo utalentowani. Wkrótce stworzą własne światy bądź zanegują istniejące. Nie straćmy ich z oczu!

Spis treści:
• Marcin Zwierzchowski – Dziedzictwo Białego Wilka (przedmowa)
• Piotr Jedliński – Kres cudów (zwycięskie opowiadanie)
• Beatrycze Nowicka – Krew na śniegu. Apokryf Koral
• Sobiesław Kolanowski – Ironia losu
• Nadia Gasik – Co dwie głowy…
• Katarzyna Gielicz – Skala powinności
• Barbara Szeląg – Bez wzajemności
• Przemysław Gul – Lekcja samotności
• Tomasz Zliczewski – Nie będzie śladu
• Andrzej W. Sawicki – Dziewczyna, która nigdy nie płakała
• Michał Smyk – Ballada o kwiatuszku
• Jacek Wróbel – Szpony i kły