Groteskowa przyszłość, której nie chcemy, ale na którą zasługujemy
W „Wilkołaku Drago” autor tworzy świat niezwykły – odległy w czasie, ale niepokojąco znajomy. Choć akcja powieści dzieje się wiele stuleci po ogólnoplanetarnym kataklizmie, przestrzeń przypomina coś pomiędzy feudalną Europą, oświeceniową Francją, a dekonstrukcją religii i historii.
To świat, w którym średniowieczne wsie noszą nazwy sprzed Rewolucji Francuskiej, kalendarz przestawiony jest na rytm jakobinizmu, a Kościół… Cóż, Kościół dalej rządzi duszami, lecz nie w imię Boga, a Rozumu. Jego świętym prorokiem nie jest nikt inny jak sam Maximilian Robespierre.
Wilkołak jako symbol odrzucenia i świadomości
Tytułowy Drago to istota wymykająca się jednoznacznej klasyfikacji – nie tylko bestia, ale też obserwator, wyrzutek i ucieleśnienie sumienia. Jego przemiana – fizyczna i duchowa – to metafora upadku i odrodzenia. W świecie, w którym każde słowo może być bluźnierstwem przeciwko Rozumowi, Drago staje się lustrem odbijającym wypaczoną rzeczywistość.
To nie jest klasyczna opowieść o wilkołaku. To manifest o inności, o próbie zrozumienia siebie i otaczającego świata, który – choć pełen rytuałów i symboli – stracił sens.
Anachronizmy, które tworzą logiczny absurd
Jedną z największych sił tej powieści jest bezkompromisowe wykorzystanie anachronizmów – zderzeń kulturowych, które tworzą nową jakość. Mamy tu stroje z czasów „Króla Słońce”, kalendarz jakobinów, baśniowe pointy braci Grimm, cytaty z Szekspira i… święte pisma scjentologii. Wszystko to nie jako chaos, lecz jako nowy porządek – przerażająco konsekwentny i wewnętrznie spójny.
To świat, w którym cytaty Majakowskiego funkcjonują jako proroctwa starożytnego „rosyjskiego mędrca”, a kazania głoszone są na cześć logiki, postępu i chłodnej racjonalności. W tej grotesce każdy element czegoś przypomina – ale nic nie jest tym, czym wydaje się być.
Kościół Rozumu i kult ateizmu
Głównym fundamentem władzy w tej przyszłości jest Kościół Rozumu – instytucja, która przejęła funkcje duchowe znanych nam religii, lecz pozbyła się transcendencji. Nie ma Boga, jest Rozum. Nie ma zbawienia, jest kalkulacja. I nie ma Jezusa – jego miejsce zajmuje Robespierre, idol rozumu, zimna i rewolucji.
Kościół ten ma hierarchię, rytuały, kazania i świętych – ale w miejsce objawień są manifesty. Płoną herezje, ale nie w imię wiary, a w imię postępu. Autor ukazuje, jak łatwo można zamienić jedną doktrynę w drugą, gdy tylko zostawi się instytucję nietkniętą.
Humor ciemny jak popiół, z którego powstał ten świat
„Wilkołak Drago” to również satyra – ostra, ironiczna, czasem wręcz okrutna. Śmiech, który wywołuje, jest śmiechem przez zaciśnięte zęby. Czytając, trudno nie dostrzec aluzji do współczesnych mechanizmów kontroli, fanatyzmu, dezinformacji i potrzeby duchowości nawet tam, gdzie deklaruje się jej brak.
Narracja celowo wchodzi na terytorium absurdu, a potem je kolonizuje. Mamy tu bohaterów, którzy cytują traktaty filozoficzne, ścierając się z potworami. Widzimy wieśniaków w perukach z epoki Ludwika XIV, modlących się do wzoru matematycznego. To rzeczywistość, która przeraża… bo brzmi zaskakująco znajomo.
Niepokój, który zostaje po ostatniej stronie
To książka, która nie daje łatwego ukojenia. Każdy rozdział przynosi nowe pytania o sens, o historię, o człowieczeństwo. O to, co zostaje z człowieka, gdy odejmie się mu duszę, a w zamian włoży równanie. I co zostaje z wiary, gdy zamieni się ją w polityczne narzędzie.
„Wilkołak Drago” nie moralizuje – raczej prowokuje. Każda scena jest zaproszeniem do refleksji, a zakończenie… cóż, nie przynosi ukojenia. Ale czy świat po apokalipsie potrzebuje ukojenia, czy może lustra?
Podsumowanie
„Wilkołak Drago” to wyjątkowa powieść łącząca postapokaliptyczne fantasy, groteskę, filozofię i satyrę społeczną w jedną spójną, porażającą wizję przyszłości. To książka, która z jednej strony bawi, z drugiej niepokoi, a przede wszystkim zostaje w głowie na długo po lekturze.
Idealna dla czytelników szukających czegoś więcej niż klasycznego fantasy – dla tych, którzy lubią teksty z drugim, trzecim i czwartym dnem. Dla fanów ironii, literackich odniesień i światów, które śmieją się z naszych czasów, udając, że opowiadają o przyszłości.
