Dzieje polsko-austriackiego transferu kulturowego kulturowego. Animatorzy życia artystycznego

Zebrane w tomie rozprawy przynoszą wyniki badań literaturoznawców, historyków, socjologów i historyków sztuki nad historią polsko-austriackich powinowactw kulturalnych w przeszłości i czasach nam współczesnych.
Monografię otwiera rozdział pióra prof. dra hab. Bogusława Dybasia, wieloletniego dyrektora Stacji Naukowej PAN w Wiedniu, jednej z siedmiu zagranicznych jednostek PAN; wybitny historyk przybliża niektóre z rozlicznych osiągnięć naukowych i wydarzeń artystycznych, jakie wypełniały dwunastoletni okres jego „misji w Wiedniu”. Ewa Skotniczna i Adam Korczyński koncentrują swoją uwagę na jednym z podzbiorów Fototeki Lanckorońskich Polskiej Akademii Umiejętności: autorzy prezentują zespół zdjęć wiedeńskiego fotografa Josefa Wlha, które krakowskiej instytucji naukowej przekazał w darze Karol Lanckoroński. Postać słynnego historyka sztuki pojawia się też w rozdziale napisanym przez Aleksandrę Szymanowicz-Hren, która szkicuje dzieje Faniteum, czyli budowli w Wiedniu o charakterze mauzoleum, jaką hrabia Lanckoroński wzniósł na cześć swojej przedwcześnie zmarłej żony Franziski. Katharina Weisswasser opisuje dzieje polonistyki w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu Wiedeńskiego. Wymiar dokumentu o znacznej wadze naukowej ma rozdział o sekcji języka polskiego w Instytucie Translatoryki Uniwersytetu Wiedeńskiego, który napisały Zofia Krzysztoforska-Weisswasser i Veronika Weisswasser. Kolejna część monografii poświęcona jest jednej z inicjatyw podejmowanych przez zespół Stacji Naukowej PAN w Wiedniu: Agnieszka Kościuszko przybliża genezę i działalność Dyskusyjnego Klubu Książki. Klub współpracował ściśle z Księgarnią Polską w Wiedniu kierowana przez Zofię Reinbacher; wkład tej niezwykłej organizatorki polskiego życia literackiego nad Dunajem jest przedmiotem rozważań Karoliny Siwek w rozdziale poświęconym cenionej w kręgach Polonii „Xięgarni”. W przeszłość bliższą i dalszą wprowadzają rozważania Romana Macioszka, który udał się na poszukiwania polskich miejsc pamięci na kilku wiedeńskich nekropoliach.
Michał Jamiołkowski podjął próbę ustalenia wkładu warszawskiej Agencji Dramatu i Teatru w dzieło przybliżania odbiorcy polskiemu znaczących dokonań dramaturgii austriackiej XX i XXI wieku. Przełom XIX i XX wieku natomiast to czas, kiedy pojawiają się „wiedeńskie korespondencje Ludwika Szczepańskiego i Tadeusza Rittnera na łamach krakowskiego „Życia”; ich analizy dokonuje Agnieszka Zakrzewska-Szostek. Kamila Śniegocka zastanawia się w swoim rozdziale nad znaczeniami terminów galicyjskość, polskość i niemieckość, głównie w kontekście Listów z Polski Josepha Rotha i jego relacji z Józefem Wittlinem. Szymon Gębuś podejmuje w swoim wywodzie próbę opisu dokonań Martina Pollacka jako tłumacza literatury polskiej. Polska recepcja twórczości Karla-Markusa Gaußa jest natomiast przedmiotem zainteresowania Anny Pastuszki. Berenika Dyczek przybliża niektóre aspekty działania translatorycznego Ernesta Dyczka i Marka F. Nowaka. O doświadczeniu historycznym kontaktów z Austrią jako elemencie kształtowania tożsamości narodowej potomków dawnych mieszkańców Galicji – Łemków – w Polsce pisze Jerzy Żurko. Małgorzata Wyrzykowska analizuje wybrane przykłady opisów Wiednia i jego dzieł sztuki dokonanych przez polskich podróżników w XVII i XVIII wieku. Kolejny rozdział dotyczy wpływów habsburskich na rozwój sztuki na Śląsku; Aurelia Zduńczyk bada je na przykładzie kolumn maryjnych.. Monografię wieńczy rozmowa z Joanną Ziemską, tłumaczką i animatorką życia kulturalnego w „polskim” Wiedniu.