Strychnica

Pewne rzeczy stają się oczywiste dopiero po fakcie. Zabytkowa placówka opiekuńcza na irlandzkim odludziu stoi jak samotna latarnia wśród mgieł. W dzień jest zwyczajna. W nocy — słychać w niej kroki z miejsc, których nie ma na planie budynku.

To tutaj przyjeżdżają wolontariusze z całej Europy. Wśród nich Bartek — lękliwy emigrant z podpoznańskiej wsi, który chciałby po prostu przetrwać kilka miesięcy i odłożyć trochę pieniędzy. Szybko zaprzyjaźnia się z rezydentami: Johnem, Fioną i Michaelem. Razem z innymi stażystami gotują, sprzątają, wydają leki, próbują utrzymać rytm dnia w miejscu, które rytm ma jakby własny.

Ośrodek jest dziwny: wiele drzwi donikąd, metal w ścianach, niepokojące symbole na tynkach. I jeszcze ten zakaz, na który wszyscy reagują nerwowym uśmiechem — nie wolno wnosić do środka nic czerwonego. „Tradycja”, mówią jedni. „Bezpieczeństwo”, dodają drudzy. Ale w „Strychnicy” nic nie jest tylko tradycją.

Czas, jak zwykle w takich miejscach, zaczyna płatać figle. Dni są krótkie, noce długie. Z przeszłości wypływają fakty, które nie powinny się ze sobą łączyć, a jednak układają się w wzór. Pracownicy odkrywają, że o ośrodku krąży stara legenda — o trzech jeźdźcach, którzy wracają, gdy w murach zbierze się dość żelaza, krzywd i kłamstw. Na korytarzach pojawiają się przeciągi bez wiatru, lampy gasną na sekundę dłużej niż trzeba, a w piwnicy słychać, jakby ktoś przesuwał meble tuż pod sufitem.

Bartek zaczyna rozumieć, że nie przyjechał tu przypadkiem. Każdy wolontariusz ma w biografii pęknięcie. Każdy rezydent ma swoją tajemnicę. A budynek, jakby żywy, próbuje dopasować do nich swoje korytarze. Kiedy wreszcie przychodzi noc, w której „coś” przechodzi z piwnicy na strych, bohater będzie musiał zadać sobie pytanie: co trzeba poświęcić, żeby przerwać ten ruch — i czy to, co nazywamy odwagą, nie jest czasem tylko inną nazwą strachu?

„Strychnica” to horror, w którym groza wyrasta z odpowiedzialności: opieki nad słabszymi, trudnych decyzji, win z przeszłości, które upominają się o uwagę. Zychla prowadzi czytelnika przez coraz ciaśniejsze korytarze: od kameralnych rozmów w kuchni, przez milczenie przy wydawaniu leków, po sceny, w których nienazwane zaczyna domagać się imienia. Jest w tej opowieści popiół i rdza, iskry w ciemności, czerwień, której nie wolno wnieść, a która i tak zawsze znajduje drogę.

To także historia o przyjaźni, która nie mieści się w literackich wzorcach. John, Fiona i Michael nie są tłem — są kompasem, który wskazuje bohaterom kierunek, gdy logika zawodzi. I wreszcie: to opowieść o przejściu. Bo tylko tutaj dowiecie się, jak połączyć piwnicę ze strychem — i co się dzieje, gdy ktoś naprawdę tego spróbuje.

Dla kogo? Dla czytelników grozy, którzy cenią nastrój, zagadkę i powolne zagęszczanie atmosfery; dla fanów „miejsc, które pamiętają” i opowieści, w których każda zasada (nawet ta o zakazie czerwieni) ma swój przerażający powód.